Infinity Books 78: แด่เธอผู้เปล่งประกายใต้แสงจันทร์

เรามักคิดเสมอว่า เรายังมีเวลาเหลืออยู่ในโลกใบนี้อีกมากมาย โดยที่เราอาจลืมนึกไปว่า เราทุกคนนั้นมีโอกาสที่จะตายได้อยู่ทุกเมื่อ คำถามก็คือว่า เราประมาทกับชีวิตเกินไปหรือไม่ กลุ่มแรกอาจบอกว่า เกิดมาแล้วเราควรใช้ชีวิตให้คุ้ม กลุ่มที่สองเลือกทางเดินสายกลาง กระจายความเสี่ยงเผื่ออนาคตของชีวิต กลุ่มที่สามคือผู้ที่ระลึกถึงความตายในช่วงเวลาหลายขณะจิต 
จะอย่างไรก็ตาม ในวันที่เป็นวัยรุ่น เรามักจะคิดว่า เราจะเป็นอะไรก็ได้ในโลกใบนี้ เรายังมีอนาคต มีชีวิตอีกยาวไกล และแน่นอนว่า ความตาย ช่างเป็นสิ่งที่ห่างไกล จนเราไม่มีความจำเป็นต้องนึกถึงสิ่งนั้น 
และจะเป็นอย่างไร หากเราอยู่ในร่างของวัยรุ่นที่กำลังจะตาย ด้วยโรคเปล่งแสง โรคสมมติที่ไม่มีอยู่จริง เมื่อเป็นแล้วไม่มีโอกาสหาย ต้องรอวันตายอย่างเดียวเท่านั้น เด็กสาวในเรื่องผู้เป็นโรคเปล่งแสง เพียงต้องการให้ใครคนหนึ่ง ทำตามความฝันแนว bucket list ของเธอให้เป็นจริง และเรื่องราวดำเนินไปได้ดียิ่งกว่าที่เราคิด เมื่อชายหนุ่ม ตกลงดำเนินตามความฝันให้เธอ 
เพียงแต่ว่า.....ตอนจบ อาจจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ป.ล. อ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้ว รู้สึกว่าได้ตั้งคำถามกับชีวิตที่เหลืออยู่ไม่น้อยเลยค่ะ ใครที่สนใจ ไปติดตามฟังได้ในตอนนี้เลยค่ะ